آبی به صورتم میزنم. نفس عمیقی میکشم و چشمانم را برای لحظه ای میبندم. بدنم درد میکند، سرم درد میکند، نمیتوانم نفس بکشم و قلبم درد میکند. از همه مهمتر، حس میکنم روحم آسیب دیده. روحم، تمام وجودم انگار خالیست. روز خسته کننده ای را داشتم، در اداره اضافه کاری داشتم و لازم به ذکر نیست که چقدر خسته شدم، و این با پیام دوست پسرم( -_-) که میگفت من لیاقتش را ندارم و این بهانه های مسخره که خودم بیشتر از او بلدم. تکمیل شد. گفت مرا ترک میکند. حتما دختر زیباتری پیدا کرده. همه پسرها همینند! اه! شیر آب را باز میکنم و باز هم صورتم را به مشتی آب مهمان. و سرم بالا می آورم و خودم را درون آینه دستشویی میبینم. عصبانیم. چرا ملاک بقیه از دوستی، زیبایی بود؟ چرا باید به دختری که زیباتر است ترجیح داده شوم؟ پوزخندی میزنم و با حرص با مشت به شیشه آینه میکوبم. اه!
متنی که خوندید کاملا پرداخته ذهن خودم بود و اصلا هیچ ربطی به دختر و پسر نداره، من چون توی نوشته هام با دختر بیشتر احساس راحتی میکنم شحصیت متن رو به دختر تغییر دادم.
خب...چندنفر اینجا هستن که میگن چهره ای که دارن، باب میلشون نیست؟ هوم؟ ببنید... زیبایی رو چی تعریف میکنید؟ یه پوست صاف؟ یه صورت زیبا؟ چشمای رنگی؟ بینی خوش فرم؟ هوم؟ دوست دارید اگه یکی بهتون گفت تو خیلی زیبایی منظورش چی باشه؟ چهره زیبا یا... یه چیزی مثلا قلب زیبا؟ میدونم میدونم. اگه صادقانه جواب بدید خیلیاتون میگید چهره زیبا، منم اگه بخوام روراست باشم، میگم چهره زیبا، کی دیگه به قلب اهمیت میده؟
ولی...خب. این اشتباهه. زیبایی توی هرکسی وجود داره، اینو من با تموم وجودم دیدم. گاهی وقتا چیزی که باید بهش دقت کنی...قلب آدمه. اونی که تو رو دوستش کرده، اونی که اونو دوستت کرده. اونی که باعث میشه تو دوستش داشته باشی و بهش بگی رفیق. شاید...بهتر باشه یه وقتای به دوستای غیرمجازیمون فکر کنیم و بگیم اگه الان آنلاین با هم درارتباط بودیم، من باهاش دوست میموندم؟ اگه نمیدیدم چه شکلیه چی؟ اگه فقط تنها ملاکم مهربونی و قلبش بود چی؟ و اون موقعس که میتونید ببینید با چندین نفر که هیچ اهمیتی به شما نمیدادن دوست بودید و حتی روحتون خبردار نبود اونجاست که با یه نفر دوست میشی به خاطر قلب نارنجیش
شاید برای همینه که بیانو دوست دارم، و مهمتر از همه افراد درونش رو دوست دارم. بهشون فکر میکنم و نگران نیستم وقتی میخوام حال و هوامو بین دوتا(*) بذارم کسی مسخرم کنه. نگران نیستم وقتی دارم درمورد کرم چاله و سیاهچاله حرف بزنم کسی چیزی از حرفام نفهمه. توی بیان، به اندازه هر احساست و هر چیزی که بهش عشق میورزی، آدم وجود داره. هیچوقت لازم ندیدم از علاقم به ستاره و کهکشان و این جور چیزا بگم تا اینکه یه نفر دوستدار کوانتوم اومد بیان و با تموم قلبم به این ایمان آوردم که با هر خصلتی که تو داری، یه نفر توی بیان هست.
یعنی دوستای صمیمی داری که از اون اول مجبور نبودی باهاشون دوست باشی! یعنی راحت میتونستی براش نظر نذاری، مطالبشو نخونی و وقتی برات نظر گذاشت خیلی دوستانه جواب ندی. دوستی بیان از روی اجبار نیست! توی بیان آدم میتونه یه دوست خیالباف پیدا کنه. یا یه دوست فضانورد که حتی نمیدونستی اونم بولت ژورنال مینویسه، یا یه دوست نویسنده که دست برقضا میتونی همیشه روش برای سوالای نوشتنیت حساب کنی. وحتی یکی که یه جورایی همزادت حساب میشه و یه عالمه آدم که تو میدونی واقعی هستن. نفس میکشن و ماجراهای خودشونو دارن.
خب...با این توصیفا، چه نیازی به چهره هست؟ چه نیازی به زیبایی هست؟ وقتی میتونی با یه منتقد خوش ذوق انیمه بحث کنی، چه نیازی داری به این فکر کنی که توی دنیای واقعی چه شکلیه؟ فقط چیزی که برات مهمه اخلاق و شاد بودنشه. پس... من به این امیدوارم که عشق کتاب، میتونه امیریوسف رو نجات بده. وقتی امیر داره تکلیفای مدرسه رو مینویسه یا برای امتحان میخونه، عشق کتاب میتونه دستشو بگیره و بیاردش بیان. کاری کنه که کتابشو ادامه بده و خوشحالم که عشق کتاب هست و نمیذاره بزرگ بشم. یعنی بزرگ میشم، ولی بچه میمونم.(فکر کنم حفظ شدین:/ همه با هم تکرار کنین: از شازده کوچولو بود!)
بیان یه جاییه که چهره برات مهم نیست، محبوبیت برات مهم نیست. اصلا مهم نیست که طرف چندسالشه و اصلا داره درمورد سنش راست میگه یا نه!
توی بیان من راحتم که یه پسر 20 ساله رو به عنوان دوست خودم قبول کنم، فقط به خاطر یه جواب کامنت یا نظرش! راحتم که فکر نکنم این فرد توی دنیای واقعی زیباست یا نه! برام مهم نیست! برای عشق کتاب مهم نیست! پس... نمیدونم الان با این حرف این پست خیلی احساسی میشه یا نه، ولی بیان...شاید یه جاییه که تو میتونی صمیمی ترین دوستاتو پیدا کنی، بدون اینکه کنارت باشن، و فقط با یه گوشی و یا لپ تاپ و یه ایمیل که توی بیان وب بسازی و بری توی دنیای کسایی که میدونی واقعا دوستت دارن:)
